Emily w Paryżu (2020 – ) – recenzja sezonu 1 11 paź 2020

Emily w Paryżu to składający się z dziesięciu półgodzinnych odcinków serial Netfliksa, autorstwa Darrena Stara, twórcy takich hitów jak choćby Seks w wielkim mieście (1998-2004) czy Beverly Hills 90210 (1990-2000). Jest to lekka i niezobowiązująca opowiastka o ślicznej Amerykance, która zostaje oddelegowana do pracy w paryskim oddziale swojej firmy. Paryż jest w tym serialu wręcz pocztówkowy, wabiący widza wyidealizowanymi widokami. Zresztą wszystko w tej produkcji jest śliczne i wymuskane, z obsadą włącznie, co ma na celu sprawić, że ten lekki i przyjemny serial będzie idealną pozycją na jesienny wieczór.

Serial ten nie prezentuje oczywiście żadnych wyżyn intelektualnych czy wyjątkowego filmowego kunsztu, raczej należałoby go traktować w kategoriach guilty pleasure, bo historia w pięknej lokacji o pięknych ludziach i ich romantycznych rozterkach, wciąga i wchodzi gładko. A w takich pozycjach wiele głupotek zostaje wybaczone, bo takie już jest guilty pleasure i po prostu nie ma sensu rozważać choćby tego, że Emily wszystko przychodzi niesamowicie łatwo. Ma dwadzieścia kilka lat, a już jest zastępcą dyrektorki w dużej, międzynarodowej firmie, jak i tego, że to akurat ją firma decyduje się wysłać w zastępstwie za ciężarną dyrektorkę, choć nie zna ani słowa po francusku.

Tym, co niesamowicie rzuca się w oczy, są kostiumy – widać ogrom pracy, która została włożona w to, by główna bohaterka wyglądała jak wyciągnięta z modowego Instagrama. Lily Collins w roli Emily wydaje się do niej stworzona, wypadając wspaniale właściwie we wszystkim, czego by nie ubrała. Choć niektóre z jej kapeluszy są co najmniej dziwne i wydaje się, że stylizacja tylko zyskałaby na ich braku.

Emily, wrzucona w samo serce Paryża, jest ambitną, sprytną i mającą milion pomysłów na minutę kobietą, której kariera kwitnie. Jak można się spodziewać po tego rodzaju produkcjach, duży nacisk kładziony jest jednak na jej średnio udane życie uczuciowe. Niedługo po tym, jak decyduje się na wyjazd do Paryża, rozstaje się z jej chicagowskim chłopakiem i od tego momentu możemy śledzić jej próby znalezienia miłości, które nie zawsze są udane.

Jedyne co w tym serialu zgrzyta, to to, w jaki sposób decyduje się na ogrywanie stereotypów, których tu nie brakuje. Szczególnie francuskie recenzje są wyjątkowo niesprzyjające serialowi, zarzucając mu karykaturalny wizerunek Paryża i Francuzów. Trzeba przyznać im trochę racji, bo w serialu rysuje się wizerunek Paryżan jako osób, które mają bardzo lekki stosunek do pracy i związków – zupełnie jakby nie istniał tam żaden pracoholik ani osoba w udanym, długoterminowym związku bez przygód na boku czy problemów z lojalnością. Ten stereotyp jest chyba najbardziej widoczny, ponieważ potraktowano go jako dobry powód, by Emily mogła stać się obiektem zainteresowań wielu mężczyzn, niezależnie od ich stanu matrymonialnego, co nawet przekłada się na konflikt w życiu służbowym – serial próbuje nam bowiem wmówić, że o ile we Francji posiadanie kochanki jest raczej tajemnicą poliszynela, to już zdradzanie kochanki jest sprawą absolutnie niedopuszczalną (co trzeba przyznać, brzmi co najmniej absurdalnie). Choć oprócz tych krzywdzących stereotypów, pojawiają się również bardziej swobodne, bazujące na różnicach między Amerykanami czy Europejczykami, jak choćby istnienie parteru czy trudności w porozumieniu się związane z różnymi systemami miar.

Emily w Paryżu to z pewnością typowo eskapistyczny serial, który przynajmniej na chwilę może oderwać widza od trudów codzienności i jesieni za oknem, choć trzeba przyznać, że nie każdemu przypadnie do gustu. Równocześnie nie należy się oszukiwać – niesięgnięcie po tę pozycję raczej nie sprawi, że w naszym filmowym życiu będzie czegoś brakować. To raczej jeden z tych seriali, po które sięgamy, by przez chwilę poczuć się lepiej, ale zapominamy o nim równie szybko, jak je binge-watchujemy.

Ocena: 6/10