Łasuch (2021 – ) – recenzja sezonu 1 07 cze 2021

Łasuch, najnowszy serial Netflixa stanowi całkiem miłą odmianę od typowej przeciętności oferowanej przez streamingowego giganta. To naprawdę ciekawa, postapokaliptyczna produkcja z angażującą fabułą i ciekawymi bohaterami, choć oczywiście niepozbawiona wad.

Świat przedstawiony opiera się na kilku filarach. Z jednej strony Ziemię (a przynajmniej Stany Zjednoczone) pustoszy śmiercionośny wirus, z powodu którego ludzie padają jak muchy. Z drugiej dzieci nagle zaczynają się rodzić jako ludzko-zwierzęce hybrydy. Mieszanka strachu i teorii spiskowych opierających się na twierdzeniu, że to wspomniane dzieci są przyczyną zarazy, prowadzą do zradykalizowania się ludzi i powstania organizacji Ostatni ludzie. Specjalizuje się ona w wyłapywaniu i zabijaniu hybryd. Całości dopełnia załamanie się Internetu, co ostatecznie doprowadza do końca świata, jaki znamy.

Głównym bohaterem opowieści jest Gus (Christian Convery), tytułowy Łasuch – młody chłopiec z jelenim porożem i uszami. Ojciec, czy jak nazywa go chłopiec, Pubba (Will Forte), aby go chronić, zdecydował się na ucieczkę do lasu, gdzie żyją odcięci od jakiejkolwiek cywilizacji i innych osób. Dziesięć lat po rozpoczęciu epidemii, Gus mimo licznych przestróg, by nigdy nie opuszczał lasu, decyduje się wyruszyć w podróż, by odnaleźć matkę. W drodze poznaje nietypowych kompanów – byłego futbolistę i członka Ostatnich ludzi (Nonso Anozie) oraz nastolatkę, która nienawidzi dorosłych i pragnie chronić hybrydy (Stefania LaVie Owen).

Poza główną linią fabularną związaną ze śledzeniem poczynań Łasucha serial przedstawia jeszcze dwie historie poboczne. Kreację świata przedstawionego poszerzają perspektywy byłego lekarza (Adeel Akhtar), który próbuje znaleźć lekarstwo na zarazę oraz kobiety (Dania Ramirez), która zakłada azyl dla hybryd.

Kluczowa dla serialu wydaje się wiwisekcja różnorodnych postaw ludzi w postapokaliptycznym, dystopijnym świecie. Pojawiają się liczne dylematy związane z tym, jak daleko można się posunąć, by ratować siebie i swoich ukochanych. Dbanie wyłącznie o dobro najbliższych miesza się tutaj z ryzykowaniem życia dla innych, jak i postawami przeciwnymi – dążeniem do władzy czy zabijaniem hybryd, ale i sąsiadów podejrzewanych o zakażenie. Ciekawy jest również sam przegląd postaw związanych z narodzinami dziecka-hybrydy w rodzinie. Możemy zauważyć, że powszechnie uważane jest, że nie potrafią one mówić. Jednakże zdaje się to wynikać bardziej z faktu, że nikt nigdy nie zdecydował się poświęcić czasu, by ich tego nauczyć. Przynajmniej tak to wygląda na koniec pierwszego sezonu, być może głębsze wyjaśnienie pojawi się w kolejnym.

Innym aspektem są głośno podnoszone kwestie proekologiczne. Serial co rusz podnosi kwestie tego, co człowiek robi z planetą. Śmiertelny wirus i hybrydy traktowane są przez niektóre z postaci jako odpowiedź matki Ziemi na zachowanie ludzkości jako gatunku.

Warto również zwrócić na realizację. Udane zdjęcia w pięknych, nowozelandzkich lokacjach sprawiają, że człowiek ma ochotę wybrać się na łono natury. Trochę gorzej wypadają efekty specjalne związane z animacją hybryd. O ile mutacje Gusa czy dziewczynki-świnki Wendy, która jest drugą co do czasu antenowego hybrydą, wyglądają na dopracowane i udane. Można mieć wrażenie, że to właśnie na nie poszła większość funduszy. W końcowych odcinkach, gdy dzieci-zwierząt pojawia się więcej, wydaje się, że celowo są filmowane od tyłu lub omijane kamerą, by uniknąć ich charakteryzacji. Gdy jednak już otrzymujemy ujęcie całej grupy, wyraźnie widać sztuczność tych efektów.

Choć Łasuch wykorzystuje tropy tak dobrze znane z innych pozycji kina przedstawiającego różne wizje postapokaliptycznej rzeczywistości, wnosi do gatunku powiew świeżości dzięki dziecięcej perspektywie.

PS Jeśli koncept chłopca-jelenia z Łasucha przypadł Wam do gustu, koniecznie zapoznajcie się ze świetną krótkometrażówką Deer Boy (2017, reż. Katarzyna Gondek). Obecnie film dostępny jest bezpłatnie na platformie Vimeo.

Ocena: 7/10