Wychowane przez wilki (2020) – recenzja sezonu 1 07 paź 2020

Serial Wychowane przez wilki (2020) to nowa pozycja z gatunki science fiction. Opowiada ona o pozostałościach ludzkości, która została zmuszona do poszukiwania nowego miejsca do kolonizacji, w wyniku wojny religijnej między ateistami a religijnymi fanatykami, która zniszczyła ziemię do tego stopnia, że nie da się na niej mieszkać.

Mitraici, wyznawcy Sola, jako bogatsza frakcja, podczas wojny posługiwali się morderczymi androidami, nekromancerami do tropienia i zabijania ateistów. Ateiści natomiast nie mieli oporów przed posyłaniem na wojnę dzieci, każda ze stron ma zatem swoje za uszami. Jednak zgodnie z komiksem towarzyszącym serialowi, za ostateczne zniszczenie Ziemi odpowiadali ateiści, którzy zrzucili na planetę wielkie bomby, podobne do atomowych.

Mitraici budują więc arkę, która ma uratować choć część ludzkości i odnaleźć dom na innej planecie. Ateiści nie mają takiej możliwości, ale udaje im się wysłać dwóch androidów z dwunastoma ludzkimi zarodkami. Jedni i drudzy obierają na swój cel tą samą planetę. I niestety nienawiść dzieląca dwie grupy przenosi się wraz z nimi do nowego świata.

Produkcja sygnowana nazwiskiem Ridleya Scotta nie ukrywa, czyim jest dziełem. Wiele jest tutaj mrugnięć okiem do widza, dzięki nawiązaniom do takich dzieł mistrza jak Łowca androidów (1982) czy Obcy - 8. pasażer „Nostromo” (1979). Jest to szczególnie widoczne w wyglądzie androidów i ich krwi. Jednak choć nazwisko reżysera podawane jest właśnie w kategorii reżyseria serialu, w pewnej mierze jest to chwyt marketingowy, Scott wyreżyserował bowiem tylko dwa pierwsze odcinki. Pozostałe, choć reżyserowane przez inne osoby, w tym syna Scotta, Luke’a, nie odbiegają zbytnio jakością od pierwszych, fakt ten nie powinien zatem zbytnio zniechęcać.

Wychowane przez wilki prezentuje całą paletę ciekawych bohaterów. Androidy – Matka (Amanda Collin) i Ojciec (Abubakar Salim) są zaskakująco ludzcy w wykonywaniu swoich rodzicielskich obowiązków, ich kwestionujący wszystko syn Campion (Winta McGrath), jak również reprezentanci mitraitów – Marcus (Travis Fimmel) i Sue (Niamh Algar), którzy tak naprawdę nie są tymi, za których się podają. Również pośród mitraickich dzieci jest kilka ciekawych osobowości, spośród których zdecydowanie wyróżnia się Tempest (Jordan Loughran), która w wyniku pewnych wydarzeń podczas hibernacji, zaczęła bardzo mocno wątpić w swoją wiarę.

Produkcja science fiction posiada nie tylko cechy typowe dla opowieści tego gatunku, ale również skłania do refleksji na temat religijnego fanatyzmu, granic wojny, degradacji naszej planety, ale również człowieczeństwa i rodzicielstwa. Ostatecznie nie zawsze przecież biologiczni rodzice są najlepszą opcją dla dzieci, co nie wszyscy zdają się dostrzegać.

Pierwszy sezon zostawia widzów z masą pytań bez odpowiedzi, a ostatnie sceny dają duże możliwości co do prowadzenia wydarzeń w kolejnym sezonie. Ten został już zamówiony, więc jest na co czekać. Można przypuszczać, że drugi sezon prawdopodobnie przesunie trochę środek ciężkości z walki pomiędzy dwoma grupami na walkę z zewnętrznym wrogiem. Może nawet grupy zostaną zmuszone do współpracy? Zgodnie z wypowiedziami twórców, akcja również ma zostać przesunięta do strefy tropikalnej. Być może wyjaśni się trochę zagadek, na przykład tych dotyczących początków wojny między androidami i ateistami, na co bardzo liczę.

Ocena: 8/10