Atypowy (2017-2021) – recenzja serialu 30 lip 2021

Zmagania Atypowego ze światem śledzimy od 2017 roku, a przez te cztery sezony bez większych trudności mogliśmy zżyć się z bohaterami. Niestety, odcinki, które pojawiły się na platformie Netflix w lipcu tego roku, to zwieńczenie przygód głównego bohatera. Z drugiej strony jest to okazja do podsumowania całego serialu i zachęcenia do sięgnięcia po tę pozycję widzów, którzy jeszcze nie mieli okazji zetknąć się z Samem.

Sam to osoba autystyczna, tytułowy atypowy nastolatek wchodzący w dorosłość. Towarzyszymy mu w momencie usamodzielniania się – kończenia liceum, znalezienia dziewczyny, pójścia na studia. Jego niezwykłość sprawia, że codzienne czynności stają się wyzwaniami. Losy Sama są przeplatane historiami członków jego rodziny – siostry Casey oraz rodziców, jak również przyjaciół. Wszyscy przeżywają swoje wzloty i upadki, pokazując, że nie ma łatwej odpowiedzi na pytanie "co to znaczy być normalnym?".

Gdybyśmy próbowali umieścić Atypowego w ramach gatunkowych niewątpliwie byłaby to produkcja komedio-dramatyczna o zabarwieniu familijnym. Wydawałoby się, że podjęcie przez twórców dość trudnej, niepopularnej tematyki sprawi, że będziemy dystansować się od głównego bohatera. Nic bardziej mylnego. Ujęcie problemów Sama w lekki ton, często o komediowym charakterze, sprawiło, że traktujemy protagonistę niczym członka rodziny, którego chcemy zrozumieć lepiej i któremu jesteśmy w stanie więcej wybaczyć. W żadnym stopniu twórcom nie zależało na wzbudzeniu w widzu poczucia litości względem Sama, który niejednokrotnie wykazuje się większą rozwagą i odwagą niż wielu „typowych” ludzi.

Dużym atutem Atypowego jest duet aktorski: Kier Gilchrist, wcielający się w Sama, oraz Brigette Lundy-Paine odgrywająca siostrę bohatera. Trzeba przyznać, że młody aktor – choć cieszący się raczej skromnym doświadczeniem na wielkim ekranie – w punkt potrafił oddać nie tylko charakter swojej postaci, ale również jej zachowanie. Gesty i mimika Gilchrista sprawiają, że jest w stanie zobrazować szeroki przekrój emocji, nie wypowiadając przy tym żadnych słów. Tymczasem Lundy-Paine stanowi ciekawą przeciwwagę do kreacji kolegi, tworząc portret dziewczyny głośnej, pełnej energii, choć też borykającej się ze swoimi problemami. Z pewnością serce odbiorców skradnie także Nik Dodani, który gra przyjaciela Sama – Zahida. Aktor tak charyzmatyczny, że momentami zgarnia całą scenę dla siebie.

Po obejrzeniu Atypowego wasza wiedza na temat pingwinów i ogólnie Antarktydy na pewno się poszerzy. Zwiększy się także świadomość problemów, z którymi borykają się osoby z autyzmem. Jednocześnie, odbiorca nie czuje się przytłoczony tą formą edukacji, bo tak naprawdę Atypowy to nienachalna obyczajówka, którą ogląda się z zapartym tchem. Objęcie historią także indywidualnych epizodów członków rodziny Sama pozwala się lepiej zadomowić u Gardnerów. Nie narzekałabym, gdyby twórcy zdecydowali się na dalsze rozwinięcie tej wspaniałej przygody, ale dobrze wiemy, że ze sceny należy zejść niepokonanym.

Ocena: 8,5